Z roku na rok jest coraz większa ilość pacjentów u których zdiagnozowano boreliozę. Choroba może być zdiagnozowana nawet po wielu latach od momentu ukąszenia przez kleszcza. Na czym polega diagnostyka boreliozy?
Spis treści
Diagnostyka boreliozy – co warto wiedzieć?
Należy pamiętać o tym, że brak informacji na temat ukąszenia przez kleszcza nie może być czynnikiem, który powoduje zaniechanie diagnostyki w kierunku boreliozy. Nie zawsze pacjent jest świadomy o tym, że doszło do ukąszenia przez kleszcza.
Diagnostyka jest zazwyczaj dwuetapowa. W pierwszej kolejności powinno się wykonać badanie w kierunku oznaczenia swoistych IgM w surowicy (metoda ELISA). Jeżeli wynik jest dodatni lub wątpliwy, to należy ponownie wykonać badanie, lecz z wykorzystaniem metody western blot.
Swoiste IgM pojawiają się we krwi po 3-4 tygodniach od zakażenia i zanikają w ciągu 4-6 miesięcy. Natomiast swoiste IgG są obecne po 6-8 tygodni od zakażenia i mogą się utrzymywać przez wiele lat. Mogą być obecne także podczas leczenia antybiotykami.
Jeżeli po otrzymaniu wyniku dodatniego w kierunku IgM, nie wystąpią przeciwciała IgG po dwóch miesiącach od zakażenia, to wynik może być fałszowanie dodatki.
Dodatni wynik badania bez objawów klinicznych, które są typowe dla boreliozy, nie ma znaczenia diagnostycznego.
Badanie polega na pobraniu próbki krwi żylnej.
Kryteria rozpoznania boreliozy
Rozpoznanie dotyczące boreliozy stawia się, jeżeli występuje jeden lub więcej kryteriów, które są wymienione poniżej.
- Rumień wędrujący
- Zapalenie stawów i laboratoryjnie potwierdzenie zakażenia
- Limfocytoma boreliozowa i potwierdzone zakażenie
- Neuroborelioza
- Zapalenie mięśnia sercowego i potwierdzone zakażenie
- Przewlekłe zanikowe zapalenie skóry kończyn i potwierdzone zakażenie
Jeżeli objawy utrzymują się powyżej dwunastu miesięcy, to może być rozpoznane stadium późne choroby.
